วันที่ใจส่องแสง

เนื้อเรื่อง

          "แม่มดทุกคนเมื่ออายุ18ปีจะต้องไปอยู่โลกมนุษย์เพื่อทดสอบจิตใจให้แข็งแกร่งและ ความอดทน ซึ่งการไปโลกมนุษย์ จะไม่สามารถใช้เวตมนต์ได้เลย นอกจากว่าทำแล้วไม่มีมนุษย์คนไหนเห็น *_* ทำให้การไปโลกมนุษย์เป็นสิ่งที่น่ากลัวสำหรับบรรดาแม่มดสาว ที่สำคัญภาระกิจใหญ่ก็คือการที่ทำให้ หัวใจมนุษย์ส่องแสงสีแดงได้ครบเจ็ดคน สีชมพูหมายถึงชอบ สีแดงหมายถึงรัก โดยที่ใจตัวเองไม่สองแสงตามไปด้วย เมื่อใจของแม่มดส่องแสงก็เท่ากับว่าจะไม่สำเร็จในการฝึกฝนครั้งนี้ และอาจจะทำให้ไม่ได้กลับไปยังโลกแม่มดได้อีก แต่เมื่อภาระกิจสำเร็จก็จะได้เป็นแม่มดชั้นสูง "

          "ว้าว...มันคุ้มค่ากว่าที่คิดซะอีกนะเนี้ย งานง่ายๆอย่างนี้เราทำได้สบายๆอยู่แล้วมันก็แค่การทำให้มนุษย์หลงรักแล้วก็ทิ้งให้ครบเจ็ดคนเท่านั้นก็จบ สบายๆ เราอยู่ที่นี่พ่อมดต่างก็ชอบเราทั้งนั้น บนโลกนี้เราHot สุด"แม่มดสาวพูดกับตัวเองก่อนที่จะถูกปล่อยลงไปที่โลกมนุษย์

          "บ๊าย...บาย ค่ะพ่อ บ๊าย...บายค่ะแม่ แล้วหนูจะรีบกลับมาหานะคะ" พอถึงที่โลกมนุษย์แม่มดทุกคนต่างแยกกันไปคนละเมืองตามที่ได้รับกำหนดไว้

                 โดยที่แม่มดสาวได้ไปอยู่ที่เมื่องที่แสนสงบสุขริมทะเล "ที่เนี่ยแหละน่าอยู่ที่สุดเลย"แม่มดสาวไม่รอช้าเสกบ้านหลังใหญ่ในป่าข้างน้ำตกเพื่อพักผ่อนและพร้อม สู้ต่อเพื่อวันพรุ่งนี้ เนื่องจากมาถึงโลกมนุษย์ตอนดึกมากแล้ว

               เช้าๆอากาศสดใสแม่มดสาวตื่นขึ้นมาแล้วไปที่ๆคน เดินกันขวักไข่ว " เฮ้ย...เอาไงต่อดีเนี้ย  เริ่มจากคนนั้นก็แล้วกัน "แม่มดสาวเดินตรงไปยังร้านขายขนมปัง แล้วก็พูดคุยกับคนขายขนมปังรูปหล่อ แบบอัธยาสัยดีอยู่นาน ก่อนเดินจากไป แล้วแม่มดสาวก็มาแอบดูอยู่กระจกหน้าร้าน แล้วแม่มดสาวก็ยกมือขึ้นมาแล้วทำสัญลักษณะคล้ายเครื่องหมายของคำว่า ok แล้วส่องไปยังคนขายขนมปังเพื่อดูว่าใจของเขาเริ่มส่องแสงแล้วหรือยัง ปรากฎว่าหัวใจของเขายังเป็นสีชมพูอยู่เลย

          "เฮ้ย...แค่เริ่มต้นเองไม่เป็นไรหรอกแต่เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่ไปหาเหยื่อรายต่อไปดีกว่า"แม่มดสาวทำแบบนี้ไปเรื่อยๆกับผู้ชายหลายๆคน แต่ยังไม่มีหัวใจของใครส่องแสงสีแดงซักคนเดียว มีเพียงหัวใจสีชมพูเท่านั้น

แม่มดสาวกลับไปยังบ้านพักริมน้ำตก และก็ได้พบกับหนุ่มน้อย อายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอ "เชอะนายคนนี้ไม่ใช่เหยื่อฉันแน่นอน  แล้วอีกอย่างฉันก็ทำให้หัวใจคนเป็นสีชมพูเพื่อที่อีกไม่นานก็จะเป็นสีแดงอีกในไม่ช้าได้ตั้ง 13 คนละพอละดีกว่า" แม่มดสาวพูดในใจ

         "สวัสดีครับ คุณพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี่หรอครับ ทำไมผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลย อีกอย่างบ้านหลังนี้ผมก็ไม่เคยเห็น แม้แต่ตอนกำลังสร้างด้วยซ้ำไป คือผมอยู่ที่นี่ตั้งแต่เด็กน่ะครับ"หนุ่มน้อยพูด

"ค่ะฉันพึ่งย้ายมาน่ะค่ะ แล้วบ้านก็พึ่งสร้างเส็รจเมื่อวานนี้เองน่ะค่ะคุณคงไม่ทันสังเกตุหรอก  "

"ครับ คงงั้นน่ะครับ เพราะช่วงนี้ผมไม่ค่อยได้มาแถวนี้"

"คุณมาแถวนี้บ่อยหรอค่ะ"

"ครับ ผมชอบมาตกปลา และก็มานอนเล่นแถวนี้บ่อยน่ะครับ"

"ค่ะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ"

"ครับ แล้วพรุ่งนี้เจอกันครับ"

แม่มดสาวปิดประตูแล้วคิดในใจว่า ต๊าย.....ใครจะไปอยากเจอกันกับนายยะ นายน่าออ่น !

                ตอนเช้าอากาศสดใส ได้ยินเสียงนกร้องดังลั่นป่า ลมพัดเย็นสบายริมทะเล  แม่มดสาวตื่นมาเพื่อจะรีบทำภาระกิจให้จบๆแล้วรีบกลับเมืองแม่มด  แม่มดสาวแต่งตัวสวยออกจากบ้านแบบเร็วไว  พอเปิดประตูหน้าบ้านก็พบกับดอกไม้ช่อใหญ่ แต่เธอก็ไม่สนใจเพราะเธอกลับคิดว่าเป็นของหนุ่มๆที่เธอไปจีบเมื่อวาน เธอเอาดอกไม้ไปใส่แจกันโดยการแอบใช้เวทมนต์โดยคิดว่าไม่มีใครที่เมืองแม่มดจับได้หรอก เธอแอบใช้เวทมนต์อยู่บ่อยๆเวลาอยู่ในบ้าน เช่น การทำความสะอาดบ้าน

วันนี้แม่มดสาวได้หัวใจสีแดงมาทั้งหมด 6 ดวง "เย้...บอกแล้วฝีมือชั้นนี้แล้วกระจอกกะอีแค่ หนึ่งดวง เดี๋ยวเดียวก็หาได้  "แต่จริงๆแล้วแม่มดสาวกลับเริ่มไม่อยากกลับเพราะมัวแต่ เร่งหาดวงใจสีแดง ยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลย ^_^

                จู่ๆแม่มดสาวก็รู้สึกว่ามีใครมาดึงแขนเธอแล้วพาเธอวิ่งไปที่ไหนซักที่เธอตกใจมากจนเผลอใช้คาถา หยุดเวลา ..............................ทุกอย่างหยุดอยู่กับที่ยกเว้นเธอ เธอมองดูชายคนที่ดึงแขนเธอ ปรากฎว่า!ชายคนนั้นก็คือหนุ่มน่าออ่นคนเมื่อวาน เธอจึงอยากรู้ว่าเค้าจะพาเธอไปไหนกันแน่และเธอก็ คลายคาถา

                 ทุกอย่างเป็นปรกติ หนุ่มน่าออ่นคนนั้นยังพาเธอวิ่งไม่หยุดแต่ไปหยุดตรงที่ เกมส์เซ็นเตอร์ เค้าและแม่มดสาวหอบอย่างแรง

 "เธอพาชั้นมาที่นี่ทำไม "

"ผมก็พาคุณมาเที่ยวไงล่ะ"

"ฉันบอกแล้วหรอว่าฉันอยากมาอะ"

"ผมเห็นคุณพึ่งย้ายมาอะเลยอยากพามาเที่ยว มาเร็วมาถ่ายรูปกันก่อนแล้วค่อยไปเล่นเกมส์กันต่อ"หนุ่มน่าออ่นจูงมือแม่มดสาวไปในตู้สติกเกอร์

            ทั้งสองไปเที่ยวกันจนถึงดึก อย่างสนุกสนาน จนเดินมาถึงบ้านของแม่มดสาว

"ขอบใจมากนะที่พาไปเที่ยวน่ะ"@_@

"ไม่เป็นไรหรอก ผมเต็มใจ" #_#

                แม่มดสาวปิดประตูและได้ยินเสียงดังมาจากหน้าประตูว่าชอบไหมดอกไม้เมื่อเช้าน่ะที่ผมเก็บมาให้คุณน่ะ แล้วพรุ่งนี้ผมจะเอามาให้ใหม่นะ

                 แม่มดสาวได้ยินเสียงเรียกของสมุดคู่เมื่อแม่มดในกระเป๋า โดยที่เธอลืมไปสนิดเลย ว่าครูฝึกเมืองแม่มดให้นำมาเขียนบันทึกการล่าดวงใจสีแดง ที่เมืองมนุษย์ เธอได้เขียนเรื่องทุกเรื่องที่เธอมาอยู่ที่โลกมนุษ รวมไปถึงเรื่องของชายหนุ่มคนนั้นด้วย 

                 พอเธอเขียนจบเธอก็เหมือนโดนเวทมนต์ ทำให้เธอสลบไป พอตื่นขึ้นมาอีกครั้งเธอก็มาอยู่ที่บ้านในเมืองเวทมนต์

  "พ่อคะหนูทำสำเร็จแล้วใช่ไหมคะ" แม่มดสาวถาม

 "เพราะลูกไปหลงรักมนุษย์เข้านะสิ่ แต่ลูกก็เอาหัวใจดวงสุดท้ายมาทันนะ"

"หนูไม่เข้าใจน่ะคะพ่อ"

"หัวใจดวงสุดท้ายที่ลูกได้มันมาจากเด็กผู้ชายคนนั้น"

"พ่อคะ พ่อกำลังหมายความว่าเค้ารักหนูหรอคะ"

"ใช่จ๊ะแต่ลูกคงไม่เคยสนใจสิ่นะ เพราะลูกก็หลงรักเค้าเช่นกัน"

 "พ่อเห็นว่ามันไม่ค่อยดีกับลูกเลยเอาลูกกลับมาก่อนเพราะพ่อกลัวลูกจะไม่ได้กลับมาหาพ่ออีก"
              
          แม่มดสาวไม่ได้กลับไปที่โลกมนุษย์อีกเลย แต่ได้รับการปลอบใจเป็นการได้เลื่อนขั้นเป็นแม่มดชั้นสูงเพราะเธอได้หัวใจครบเจ็ดดวงแล้ว แต่เธอก็ไม่เคยลืมชายคนนั้นเพราะเค้าเป็นมนุษย์คนแรกที่สามารถทำให้หัวใจของเธอส่องแสงได้ และเช่นกันทุกๆอย่างที่อยู่บนโลกมนุษก็หายวับไปกับตา แต่สิ่งหนึ่งที่เหลืออยู่ก็คือความรักที่ชายคนหนึ่งที่มีให้เธอไม่เคยลืนหายไปและดอกไม้ที่เค้าไม่เคยลืมเอามาให้เธอ  ดวงใจสีแดงดวงอื่นที่อยู่บนโลกแม่มดต่างเปลี่ยนเป็นสีอื่นหมดยกเว้นของชายคนที่แม่มดสาวรักเค้าเช่นกัน